همه چیز درباره بیماری پارکینسون - وبلاگ آموزش شبکه

به گزارش وبلاگ آموزش شبکه، پارکینسون اختلالی است که بر روی مغز تاثیر می گذارد. این بیماری زمانی پیشرفت می نماید که سلول های بخش خاصی از مغز به درستی کار ننمایند و به مرور زمان از بین بروند. این سلول های مغز ماده شیمیایی مهمی به نام دوپامین را فراوری می نمایند. مغز از دوپامین استفاده می نماید تا پیام های کنترل حرکات را به اندام ها انتقال دهد.

بیماری پارکینسون اختلالی است که بر روی مغز تاثیر می گذارد. این بیماری زمانی پیشرفت می نماید که سلول های بخش خاصی از مغز به درستی کار ننمایند و به مرور زمان از بین بفرایند. این سلول های مغز ماده شیمیایی مهمی به نام دوپامین را فراوری می نمایند. مغز از دوپامین استفاده می نماید تا پیغام های کنترل حرکات را به اندام ها انتقال دهد. حرکات هر حرکتی از راه رفتن و یا صحبت کردن گرفته تا نوشتن و یا حتی لبخند زدن را شامل می شوند.. در نهایت مغز قادر به فراوری دوپامین کافی برای کنترل مناسب حرکات نخواهد بود.

در این هنگام علائم بیماری پارکینسون شروع به ظاهر شدن می نمایند. این علائم ممکن است در ابتدا نا محسوس باشند مانند کوچک شدن دست خط. هرچه تعداد سلول های بیشتری از مغز از بین می فرایند مسائل حرکتی نیز شدید تر خواهند شد. برخی از افراد نیز ممکن است علائم دیگری را نیز تجربه نمایند. پزشکان می گویند ما دقیقا نمی دانیم که چرا سلول های فراوری نماینده دوپامین در برخی از افراد از بین میفرایند. بعلاوه علت اصلی این که افراد به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند چیست؟ محققان سخت در کوشش هستند تا راه های محافظت از این سلول های ارزشمند را پیدا نمایند.

تعریف علمی بیماری پارکینسون چیست؟

پارکینسون روی بخش های زیادی از سیستم عصبی و بعلاوه انواع مختلفی از نورون ها تاثیر می گذارد. با این حال بیشتر تمرکز این بیماری متوجه نورون های موجود در نواحی مغزی که با علائم حرکتی مرتبط هستند (به خصوص ناحیه از میان مغز به نام توده سیاه) می باشد. این ناحیه بخشی از یک گره اصلی در مغز را تشکیل می دهد که برای تسهیل تحرک بسیار حیاتی می باشد. در بیماری پارکینسون نورون های دوپامینرژیک که در ناحیه توده سیاه هستند به مرور می میرند. در واقع این امر سبب ناکارآمدی این ناحیه و بروز مسائل حرکتی می گردد.

یکی از آسیب شناسی های متفاوت در بیشتر موارد پارکینسون این است که توده ای از پروتئین ها با تا در شدگی نا مناسب در درون نورون ها می باشند. جسم لویی رایج ترین عنصر محسوب می گردد. یک عنصر رایج این ها یک پروتئین با تاشدگی نا مناسب به نام آلفا سینوکلئین می باشد. این مولکول ها واحد های تکرار شونده کوچکی به نام الیگومر ها یا فیبریل های بلند تر را تشکیل می دهند. شواهد نشان می دهد این ها مولکول های تکرار شونده برای نورون ها سمی هستند و نقش مهمی در بروز بیماری پارکینسون ایفا می نمایند. پروتئین های ناخواسته معمولا به وسیله ماشین های پروتئین زدایی سلول های مختلف را از بین می برند.

برخی شواهد نشان می دهند این سیستم ها به وسیله آلفا سینوکلئین هایی که تاشدگی نا مناسب دارند، از بین می فرایند. بنابراین می توانیم بگوییم این امر ممکن است نقش کلیدی در کشتن نورون های مغزی داشته باشد. پارکینسون بعلاوه به مسائل و اختلال هایی در میتوکندری ها مرتبط می گردد. میتوکندری عضوی است که انرژی لازم برای انجام کار های ضروری سلول ها را فراهم می نماید. آن ها به شدت داینامیک هستند و با هم ترکیب می گردد و یا به نسخه های کوچک تر تجزیه می شوند. بعلاوه میتوکندری ها به بخش هایی از سلول که به آن ها نیاز دارند، منتقل می شوند. ضروری است بدانید بیماری پارکینسون سبب می گردد که این فرآیند دچار مشکل گردد. در چنین حالتی میتوکندری ها نمی توانند کارایی عصبی مناسب خود را حفظ نمایند. میتوکندری ها هنگامی که پیر یا آسیب دیده می شوند، حذف و جایگزین می شوند. بیماری پارکینسون سبب انباشته شدن میتوکندری های آسیب دیده و فرسوده می گردد.

علت بیماری پارکینسون چیست؟

ماده ای به نام دوپامین از ناحیه ای از مغز به نام به توده سیاه آزاد می گردد. نورون ها این انتقال دهنده عصبی را روی سلول های مجاور و سیناپس آزاد می نمایند. دوپامین سیگنالی را ارسال می نماید که باعث ایجاد حرکت آرام و روان ماهیچه ها می گردد. در بیماری پارکینسون دوپامین فراوری شده به وسیله توده سیاه از بین می رود. در نتیجه نواحی مجاور، تالاموس و گلوبوس بیش از اندازه فعال می شوند، که باعث لرزش می گردد. بیماری پارکینسون معمولا در سنین بالا ایجاد می گردد. اما ضروری است بدانید اگر زمینه ارثی در بیمار وجود داشته باشد، ممکن است این بیماری در سنین جوان تر نیز نمایان گردد.

یک ایده دیگر در رابطه با بیماری پارکینسون این است که سلولی به نام گلیا که نورون ها را احاطه می نماید ممکن است در بروز پارکینسون نیز نقش داشته باشد. با از دست رفتن نورون های دوپامین نوع به خصوصی از سلول های گلیا به نام میکروگلیا مسئول بقایای سلولی حاصل و موجب یک واکنش ایمنی می شوند. وقتی این سلول ها فعال می شوند سینوکلئین های التهابی ترشح می نمایند، که میکروگلیا های مجاور را فعال می نمایند. بعلاوه نوع دیگری از سلول گلیا به نام استرساید را نیز فعال می نمایند. مواد شیمیایی ترشح شده به وسیله میکروگلیا فعال به نورون ها آسیب می زند. اطلاعات دقیقی وجود ندارد که نشان دهد چه مکانیزمی موجب ایجاد فرآیند بیماری پارکینسون می گردد. اما ضروری است بدانید این اطلاعات نشان می دهد به مرور زمان بیماری پارکینسون بخش های بیشتری از سیستم عصبی را دچار آسیب و اختلال می نماید.

علائم بیماری پارکینسون چیست؟

پارکینسون بعد از آلزایمر دومین بیماری رایج عصبی می باشد. محسوس ترین ویژگی های این بیماری کندی در حرکات، سفتی عضلات و لرزش در حالت استراحت هستند. بعلاوه علائم ناتوان نماینده غیر حرکتی دیگری هم برای این بیماری وجود دارند. ضروری است بدانید ممکن است برخی از این علائم قبل از بروز مسائل حرکتی نمایان شوند.

علائم اصلی بیماری پارکینسون به صورت زیر هستند:

• لرزش و ارتعاش در دست ها و پا ها به خصوص هنگام استراحت
• کندی حرکات
• سفت شدن و خشک شدن عضلات
• اختلال در راه رفتن و عدم تعادل
• اختلال در بلع و نوشیدن
• اختلال در گفتار
• اختلال در حرکت عضلات صورت

علائم بیماری پارکینسون در صورت نیز بروز می نمایند. معمولا ممکن است بیمار کمتر پلک بزند و کندی حرکات صورت را داشته باشد. بعلاوه در مراحل پیشرفته این بیماری، فرد بیمار دچار مسائل بلعیدن و اختلال در صوت می گردد. در پارکینسون سلول های مغزی که ماده ای به نام دوپامین فراوری می نمایند به درستی کار نمی نمایند و به مرور زمان از بین می فرایند. بدون دوپامین سلول قادر نیستند پیغام ها را منتقل و یا حرکات را کنترل نمایند. در نتیجه علائم به بیماری شروع به ظاهر شدن می نمایند. چیزی که سلول ها به آن نیاز دارند دوپامین بیشتر است. ضروری است بدانید خود دوپامین را نمی توان به صورت قرص در آورد، زیرا به مغز نخواهد رسید.

درمان بیماری پارکینسون چیست؟

متاسفانه بیماری پارکینسون علاج و درمان قطعی ندارد. اما جالب است بدانید پزشکان و محققان کوشش کرده اند تا درمان های زیادی برای بهبود علائم و عوارض این بیماری در دسترس بیماران قرار دهند. دارو درمانی مهم ترین روش درمان برای بهبود عوارض و علائم این بیماری می باشد. در کنار دارودرمانی، فیزیوتراپی و گفتار درمانی نیز می توانند به بهبود عوارض این بیماری یاری نمایند. در برخی از موارد نیز پزشکان متخصص مغز و اعصاب ممکن است با استفاده از جراحی به بیماران پارکینسونی یاری نمایند. ضروری است بدانید درمان این بیماری برای هر بیمار متفاوت می باشد.

پزشک متخصص مغز و اعصاب آنالیز می نماید که علائم و عوارض بیماری پارکینسون در بیمار چیست، طرف سمت چپ و یا طرف سمت راست بیمار درگیر بیماری است، زمان شروع بیماری در فرد بیمار چه زمانی بوده است و سن بیمار چیست؟ نوع درمان وابسته به این ها می تواند تغییر کند. درمان این بیماری بعلاوه برای کسانی که شاغل هستند و کسانی که بازنشسته هستند، متفاوت می باشد. بعلاوه شغل بیماران پارکینسونی در دارویی که برای آن ها تجویز می گردد، نقش مهمی ایفا می نماید. دارو هایی که برای این بیماری تجویز می شوند موجب کاهش و یا جلوگیری از پیشرفته بیماری نمی شوند. بعلاوه این دارو ها عوارض جانبی مختص به خود را نیز دارا هستند. بنابراین نوع و اندازه داروی مصرفی برای بیماری پارکینسون تنها باید با تجویز پزشک معالج شما باشد.

لوودوپا رایج ترین دارویی است که برای بیماران پارکینسونی تجویز می گردد. این دارو می تواند وارد مغز گردد و در آنجا به دوپامین تبدیل گردد و ناگهان سلول های مغز مجددا می توانند شروع به ارسال پیغام ها نمایند. دارو های متعددی برای پارکینسون وجود دارد، اما بیشتر آن ها تاثیرات دوپامین را شبیه سازی می نمایند. این دارو ها به کنترل علائم یاری می نمایند اما هیچ کدام نمی توانند به کاهش و یا توقف از بین رفتن سلول های فراوری نماینده دوپامین یاری نمایند. با از بین رفتن تعداد بیشتری از سلول ها افراد نیاز به مصرف داروی بیشتری برای جبران دوپامین از دست رفته دارند. این امر می تواند منجر به بروز عوارض جانبی گردد. پزشکان متخصص مغز و اعصاب اذعان دارند ما به شدت به درمان های بهتری نیاز داریم که کاری بیشتر از جایگزینی دوپامین انجام دهند. به همین علت در کوشش هستیم به جای چندین دهه ظرف چند سال درمان های تازه و بهتری پیدا کنیم.

دارو هایی که جایگزین دوپامین می شوند و یا عملکرد آن را شبیه سازی می نمایند، معمولا برای درمان این مسائل مورد استفاده قرار می گیرند. اما ضروری است بدانید به مرور زمان تاثیر این نوع دارو ها نیز کمتر می گردد. تحریک عمیق مغزی هم ممکن است برای درمان علائم بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار بگیرد با این حال در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد.

چرا بیماری پارکینسون درمان ندارد؟

همان طور که گفتیم بیماری پارکینسون یک بیماری است که فرد مبتلا به آن به تدریج توانایی جسمی و روحی خود را از دست می دهد. این بیماری یک بیماری کاملا پیشفراینده می باشد. پارکینسون یا فلج لرزان بیماری است که موجب از بین رفتن کنترل عضلات در بدن می گردد. اگر در هنگام شروع علائم بیماری، فرد بیمار به پزشک مراجعه نکند ممکن است عوارض بسیار دردناکی گریبان گیر فرد بیمار گردد. برخی از این عوارض شامل موارد زیر می شوند:

• عدم راه رفتن
• عدم اختیار در ادرار
• درد های شدید عصبی
• عدم کنترل عضلات صورت
• افسردگی شدید

پزشکان اعتقاد دارند یافته های دقیقی برای این که چرا یک فرد به بیماری پارکینسون مبتلا می گردد وجود ندارد. یعنی محققان هنوز نتواسته اند تشخیص دهند علت اصلی ابتلا به پارکینسون چیست. همین امر سبب می گردد درمان این بیماری وجود نداشته باشد. متاسفانه باید بگوییم درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد. علت این امر هم ناشناخته بودن و علائم مختلف و متفاوت بیماری است. با وجود این که درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما پزشکان کوشش می نمایند با استفاده از دارو درمانی، فیزیوتراپی و گفتار درمانی علائم بیماری را کاهش دهند. در واقع تمام این راه چاره ها موجب کاهش سرعت و یا توقف فرایند بیماری نمی شوند. این راه چاره ها یاری می نمایند بیماران درد های کمتری را تجربه نمایند. در واقع پزشکان کوشش می نمایند با استفاده از راه چاره های ذکر شده موجب شوند عوارض بیماری کمتر بیمار را مورد آزار قرار دهند.منبع: راسخون